Op het terras stond een man naar de vliegtuigen te kijken. Er landde een militair vliegtuig. We raakten aan de praat, over het feit dat er niet alleen een civiele maar ook een militaire afdeling op Eindhoven Airport is. Hij wist het één en ander af van militaire vliegtuigen, en vertelde over de verschillende types. Toen zei hij dat hij kortgeleden een konvooi van drie militaire vliegtuigen had zien landen. President Zelensky was aangekomen in Nederland. Maar vanwege de veiligheid werd dus niet bekend gemaakt in welk van de drie vliegtuigen hij zat. De aankomst op Eindhoven Airport had een extra betekenis, omdat in de zomer van 2014, de vliegtuigen met de slachtoffers van de MH17 ramp ook hier geland waren. Zo dicht bij de actualiteit kan je zijn.
In de Evensong van oktober zullen de gebeden gezongen worden in een zetting van de Engelse componist Paul Ayres. In de Evensong van mei 2023 was de componist zelf aanwezig toen enkelen van zijn werken door de Capella werden gezongen, waaronder een wereldpremière van een aan de capella opgedragen Magnificat en Nunc Dimitis.
De psalm wordt ook in deze Evensong gezongen op een chant van Ton Meijer, oud lid van de Capella.
Van zijn hand verscheen een bundel chants bij de psalmen, ontleend aan liedzettingen van Claude Goudimel.
In de komende tijd zullen we een aantal keren een chant uit deze bundel zingen.
Magnificat en Nunc Dimittis, de lofzangen van Maria en Simeon, die een vast onderdeel van de liturgie voor de Evensong zijn, klinken in een zetting van Thomas Weelkes, een tijdgenoot van William Byrd. Van deze laatste werden vorige maand een Magnificat en Nunc Dimittis gezongen. Beide componisten overleden driehonderd jaar geleden.
Het Anthem, Come down, O Love divne, is een werk van Paul Ayres.
De Hymns in deze Evensong: Come, let us with our Lord arise; Guide me, O thou great Redeemer en King of love my Shepherd is.
In de herfst, als het kerkelijk jaar ten einde loopt, is één van de thema’s het hopen op de toekomst. In de kerken betekent dat uitzien naar het Koninkrijk van God. Ondanks alle vragen en zorgen, ook in en van deze tijd, zal dat een feest zijn. In de lezingen en gebeden komt dat ter sprake.
De Evensong is op zondag 15 oktober, 16.00 uur in de Catharinakerk.
Meer dan ooit zijn nieuwe koorleden zeer welkom en ook hard nodig om de evensongs op langere termijn mogelijk te blijven maken. Daarom een uitnodiging aan wie graag Engelse Hymns en koormuziek zingt om (een paar keer per jaar) met de Capella mee te zingen.
Wie interesse heeft kan het melden bij Bert Jan van Haarlem, tel. 040 2366339, mail: bjvanh57@gmail.com
In de terminal sprak ik een man die op vakantie ging naar Portugal. Ik vertelde dat ik luchthavenpastor ben, en dat er een gebedsruimte is op het vliegveld. Bij het woord “gebedsruimte” werd er bij hem iets losgemaakt. Hij vertelde dat hij lid was van de cliëntenraad in het ziekenhuis. De directie van het ziekenhuis wilde de gebedsruimte sluiten. Schandalig vond hij dat. Hij begon uitgebreid te vertellen over hoe belangrijk het is in een ziekenhuis dat er een plek is waar mensen kunnen bidden, en dat hij zelf tijdens de ziekte van zijn vrouw daar zoveel aan had gehad. De cliëntenraad had geprotesteerd en gepleit om de gebedsruimte te behouden. Na veel gedoe was dat uiteindelijk gelukt. Ik was verbaasd te merken dat het woord “gebedsruimte” zo veel emoties kan losmaken. Maar het is altijd fijn om ook eens van een andere kant te horen, wat het belang van een gebedsruimte is.
Op het terras trof ik, een man en een vrouw, die een man bij zich hadden met een verstandelijke beperking. Ze vertelden dat deze man in een tehuis woont, en dat ze bij wijze van vrijwilligerswerk, één keer per week met hem op stap gaan. Ze gingen steeds ergens anders naar toe, en deze keer was het vliegveld aan de beurt. Op het terras zitten, naar de vliegtuigen kijken, en naar alles wat daar om heen gebeurt, hun gast genoot er van. Ik vertelde dat ik luchthavenpastor ben. Ze begrepen meteen wat dat is. In het huis waar de man woont is ook een pastor, en ook een kapel, en hun gast ging daar naar de vieringen. Ik zei dat ik het mooi vind dat ze dit soort vrijwilligerswerk doen, wenste ze een fijne dag, en toen nam ik afscheid. Toen ik wegliep hoorde ik de man aan zijn begeleiders vragen “wat gaat die mevrouw doen?”. Het antwoord was “die mevrouw gaat bidden”. Zo is het precies. Op het vliegveld ben ik “die mevrouw, die gaat bidden”. Is dat ook niet de positie van de kerk in deze wereld? Dat zij die mevrouw is, die gaat bidden?
Een film over de monniken op de berg Athos, gemaakt door de oekraïnse documentairemaker Aleksandr Zaporoshchenko,
geeft een inkijkje in het leven van monniken op het griekse schiereiland Athos.
Een uitzonderlijke, visueel rijke en unieke, prachtige, beschouwende documentaire over een plek waar de tijd niet door de klok wordt beheerst.
De film raakt je in de ziel door de inzet van de monniken. Een film die je niet onverschillig laat.
De film is inmiddels te zien geweest in ruim 15 landen. De nederlandse première van de film was op 4 augustus 2022 in De Balie in Amsterdam. Inmiddels is de film in Nederland meer dan 50 keer vertoond in verschillende plaatsen.
Deze documentaire geeft een inkijkje in het leven van monniken op het Griekse schiereiland Athos. De film is in het Nederlands ondertiteld.
Op initiatief van Katia Novikova zal de film ook in Eindhove te zien zijn. De filmmaker zal daarbij aanwezig zijn. Hij zal de film kort inleiden en er zal de mogelijkheid zijn om hem na de film te ontmoeten en te spreken.
De toegangsprijs is 10 euro. Deze opbrengst zal ten goede komen aan hulp aan Oekraïense families te helpen.
Het is een enorme steun om deze Oekraïense film in deze moeilijke tijden te vertonen.
Mount Athos is een autonome monnikenrepubliek onder Griekse soevereiniteit. Het telt twintig kloosters. Vrouwen worden er niet toegelaten. Ze is het geestelijk en cultureel centrum van de Byzantijnse kerk. Sinds 1990 nam het aantal monniken en novicen drastisch toe. Filmmaker Aleksandr Zaporoshchenko bezoekt het eiland en toont de beelden van de natuur, de ritmes van de seizoenen en de toewijding van de monniken, hun beproevingen, pijn en saamhorigheid.
Het juweel van deze rijke Byzantijnse omgeving zijn dan ook de monniken zelf die in hun dagelijks leven gevolgd worden. Levens die, zoals bij ieder mens, gevuld zijn met vreugde, hoop en devotie maar ook met teleurstelling en zwakheden. Een centrale figuur in de film is de ouderling van het klooster, abt Gregory. Zijn decennia lang leiderschap heeft een sterke band gecreëerd tussen hem en de monniken onder zijn hoede.
Een gesprekje op het vliegveld begint vaak met de vraag van mijn kant, “komt u iemand ophalen?”. En dan komt een verhaal over degene die wordt opgehaald. Vaak volgt dan de tegenvraag. En u, komt u ook iemand ophalen. Dan zeg ik “ik ben luchthavenpastor”. De reacties hierop kunnen zeer uiteenlopen. Of ze gaan er helemaal niet op in. Of ze zeggen, “o wat leuk”, of ze zeggen “wat houdt dat in?”. Een reactie de ik ook geregeld krijg is “bestaat dat?” Ja ik besta, ja ik sta ik hier in levende lijve voor u. Ik vertel dan over de gebedsruimte. Op een vliegveld waar iedereen zo ontzettend druk is, is het zinvol dat er een plek is waar mensen tot rust kunnen komen, en kunnen bidden of mediteren. Luchthavenpastoraat is aanwezig zijn op een plek waar heel veel mensen zijn. Het is kerk-zijn midden in de samenleving, een vooruitgeschoven post. In de kerk vragen wij ons vaak af, hoe ziet de toekomst eruit? Misschien wel betekent die toekomst wel dat wij als kerk zeggen tegen de mensen die we tegen komen, “ja ik besta”, “ja, we zijn er”. Dat is een basis, aanwezig zijn, present zijn. En wie weet wat er uit die basis zal gaan groeien.
Joseph Haydn schreef zijn muziekstuk ‘Die sieben letzten Worte unseres Erlösers am Kreuze‘ (1787) voor de bijzondere liturgische dienst op Goede Vrijdag in de Santa Cueva kapel in het Spaanse Cádiz. De muziek is gebaseerd op de zeven laatste woorden die Christus aan het kruis gesproken heeft volgens de bijbelse evangeliën.
Haydns instrumentale meditaties bij deze kruiswoorden zijn indringend en nodigen uit om stil te staan bij lijden en sterven van Christus. Passiemuziek in zijn zuiverste vorm.
De muziek wordt, in de versie voor strijkkwartet, uitgevoerd in een dienst in de Dommelhoefkerk, passend bij de oorspronkelijke bedoeling. De muzikale delen worden afgewisseld met korte gesproken meditaties over de kruiswoorden,
Het Gioia kwartet: Ingrid Oosterveer – viool Monique Greefkes – viool Jan de Wit – altviool Marielle Boekraad – cello
Deze muziekdienst is een gezamenlijke dienst van de Doopsgezinde, Evangelisch-Lutherse en Remonstrantse Gemeente in Eindhoven.
Dommelhoefkerk, Dommelhoefstraat 1A, 5613 EL Eindhoven Voorgangers: Susanne Freytag & Esther van der Panne
In de gebedsruimte ontmoette ik vier vriendelijke jongemannen. Nadat ze hun gebed gedaan hadden vertelden ze dat ze in Veldhoven wonen en werken, en dat ze bij familie in Turkije op bezoek gingen. Ik zei dat ik luchthavenpastor ben, en de gebedsruimte bijhoud. Ze zeiden dat ze erg blij waren met de mogelijkheid om op het vliegveld hun gebed te kunnen doen. We hadden een prettig gesprek. Even later liep ik door de terminal, daar zaten ze en ze riepen me. Mevrouw, kom eens bij ons. Ik ging naar ze toe, ze hadden een Turks brood bij zich, en gaven me een stukje. Het was erg lekker, want vers. Voor mij als christen heeft het delen van brood een diepere lading. Die lading had het voor hen wellicht niet. Maar ik voelde het als bijzonder, dat deze jonge mannen, niet alleen hun verhaal maar ook hun brood met me wilden delen.
De vraag “waar kom je vandaan”, kan op het vliegveld op twee manieren uitgelegd worden.
Het kan de vraag zijn naar welke reis je achter de rug hebt, of het kan de vraag zijn, waar iemand geboren is, wat zijn of haar achtergrond is.
De vraag naar de reis, is terug te vinden op het bord “arrivals’. Maar de vraag naar iemands achtergrond krijg je te horen in een gesprek.
Ik sprak een man die vertelde dat hij een litouws joodse moeder heeft, en een russische vader. Hij noemde dit zelf een “toxic mix”, een giftig mengsel. Als je ouders van verschillende achtergrond zijn, kan het best moeilijk zijn om zelf je identiteit te vinden. Als je je eigen achtergrond “giftig” noemt, wat voor toekomst zie je dan voor je? Kan je dat giftige omzetten in iets vruchtbaars? We leven in een tijd dat veel mensen moeite hebben met hun identiteit. Wie ben ik, waar kom ik vandaan, wat is het dat mijn leven bepaalt?
Op het vliegveld zijn de ontmoetingen vaak vluchtig. Maar altijd wens ik iemand een goede reis. Dat kan een goede reis zijn, die we terugvinden op het bord “departures”. Maar ook een goede reis, in de zoektocht naar een identiteit, of de zoektocht naar de zin van het leven, of de zoektocht naar God.
In de gebedsruimte trof ik twee jonge mannen. Ze kwamen uit Zuid Amerika. Ze deden hun best Engels te praten, en we konden een goed gesprek voeren. Ze waren bezig met een toer door verschillende Europese landen. Ze waren in Spanje en Italië geweest. Ze vertelden dat ze thuis naar de kerk gingen, en dat ze bidden belangrijk vonden, en daarom naar de gebedsruimte waren gekomen. Ik zei dat ik luchthavenpastor ben, en dat ik vaak met mensen praat over geloof, en over hoe mooi het is te bidden. Ze zeiden dat ze een belangrijkevraag voor me hadden. Ik dacht, “nu komt er iets waarbij ik mijn kennis en ervaring als dominee mag inzetten”. De vraag was: “welk land is duurder, Nederland of Duitsland”. Ja, die zag ik niet aankomen. Zo kom je altijd voor verrassingen te staan. Ik heb maar gezegd dat allebei de landen even duur zijn. Ik heb ze een goede reis gewenst, en een bijbeltje in het Spaans meegegeven. Hopelijk vinden ze in de Blijde Boodschap, een verhaal dat niet gaat over hoe duur iets is, maar een verhaal over liefde.